حسین عبدی:
ازابتدا هدفمان قهرمانی درجام جهانی بود
به گزارش بازی فوتبال، سرمربی تیم فوتبال نوجوانان کشورمان اظهار داشت: از ابتدا هدفمان قهرمانی در جام جهانی بوده و امیدوار هستم به خواسته خودمان برسیم.
به گزارش بازی فوتبال به نقل از مهر، تیم فوتبال نوجوانان کشورمان که در مسابقات جام جهانی زیر ۱۷ سال حضور دارد، خویش را آماده رویارویی با مراکش در مرحله یک هشتم نهایی می کند، دراین میان حسین عبدی سرمربی تیم فوتبال نوجوانان با سایت فدراسیون فوتبال گفت وگویی مفصل انجام داده است:
* همین ابتدا تبریک ما را به نمایندگی از خانواده فوتبال بابت نتایج و نمایش درخشان تیم ملی نوجوانان پذیرا باشید.
- خواهش می کنم، ممنون از لطف شما اما من واقعاً اعتقاد دارم که کل مجموعه ما مشغول انجام وظیفه هستند، وظیفه ای که در برابر کشور و پرچممان داریم.
* و تشکر می نماییم بابت وقتی که به ما دادید، می دانیم که سرتان خیلی شلوغ است و خیلی کار دارید.
- من با افتخار در خدمت شما هستم.
* آقای عبدی! چرا این کار سخت را قبول کردید؟ ما در مقطع نوجوانان دیتای زیادی نداریم و جایی آلبومی وجود ندارد که شما بخواهید از دل آن انتخاب کنید. تیم قبلی هم به خاطر شرایط سنی به کار شما نمی آمد، اصلاً این بچه ها را از کجا پیدا کردید؟
- ببینید من سال ۹۷ برای یک سفر ۱۰ روزه از اسپانیا به تهران آمده بودم که در یک ملاقات به شکل اتفاقی بیرون از فدراسیون، یکی از مسؤلان فدراسیون را دیدم و ایشان گفت «بیا و به فوتبال ایران کمک کن» وقتی پای فوتبال کشورم وسط باشد معلوم است که نمی توانم نه بگویم اما گفتم من فقط ۱۰ روز اینجا هستم و تا هستم کمک می کنم.
در آن مقطع بعنوان مشاور تیم های ملی بانوان به هر سه تیم ملی کمک کردم که خوشبختانه هر سه صعود کردند. پس از آن اصرار داشتند که این کار را ادامه دهیم، یک سال گذشت و این دفعه آقای ساکت پیشنهاد تیم ملی نوجوانان را دادند.
* یعنی همزمان فعالیت در ۴ تیم؟
- بله، سه تیم بانوان بعنوان مشاور و تیم ملی نوجوانان بعنوان سرمربی که کار سنگینی بود اما به قصد کمک شروع کردم. همانطور که گفتید هیچ دیتایی برای ۱۵ ساله ها وجود نداشت. همه باشگاه ها تیم نونهالان ندارند و ۵ سال پیش در آن مقطع همه تیم ها و بازی ها را دیدم. این فلسفه من است که حتی همین هم اکنون هم درهای تیم ملی باز است و من از همه خودم شخصاً تست می گیرم. در مقطع نخست ما تیمی ساختیم که برخی باشگاه ها برای تشکیل تیم نوجوانان سراغ بچه های ما آمدند.
* چه جالب، یعنی مسیر برعکس! همه جا ملی از باشگاه ها بازیکن می گیرد!
- بله عرض کردم برخی باشگاه ها، خیلی باشگاه ها خودشان تیم داشتند. خلاصه آن نسل نتوانست به جام جهانی صعود کند. من به اسپانیا برگشتم اما در تمام مدت کرونا این فکرآزارم می داد که تعهد داشتم تا تیم را به جام جهانی ببریم. پس وقتی فدراسیون باردیگر پیشنهاد کرد، برگشتم تا کار نیمه تمامم را تمام کنم.
*اینکه شما به سراسر ایران رفتید و خودتان شخصاً از دل محلات و مدارس بازیکنان و استعدادها را کشف کردید، خیلی حرف ها در دل خود دارد. از مسئولیت پذیری شما تا استعدادهای بیکران در سرتاسر ایران زمین...
- بله من مسئولیتی را قبول کرده بودم که باید به بهترین شکل انجامش می دادم. ما در ایران استعداد زیاد داریم اما به شکل سیستماتیک آنها جذب باشگاه ها نمی شوند و باید خودت بروی و آنها را پیدا کنی و من تقریبا تمام ایران را رفتم. این وظیفه ذاتی یک سرمربی است که همه را ببیند و بهترین ها را انتخاب نماید. من به جرأت ۵ هزار نفر را دیدم و پس از ۱۵ روز تیمی را به تاجیکستان بردم که نخستین قهرمانی را به دست آورد.
*و همان تیم اسکلت اصلی کار شما شد؟
- بله اما هیچگاه و در هیچ مقطعی درهای تیم ملی را نبستم. هرکس می آمد و می گفت می خواهم تست بدهم، من قبول می کردم. همه بازی ها در همه مقاطع را می دیدم و از هر سفری برای دیدن بازی های محلی هم استفاده می کردم. همین یک مثال کافی است که بدانید از ۴۰ نفری که به اردوی آخر تیم ملی دعوت شدند ۲۰ نفر تستی بودند. پس از تاجیکستان یک روز سر تمرین دیدم پسری ناراحت گوشه ای نشسته، گفتم چه مشکلی دارد؟ گفتند آمده تست بدهد اما قبلاً ثبت نام نکرده، من گفتم عیبی ندارد به او لباس بدهید. او تست داد و هم اکنون عضوی از همین تیم ما و ستاره ای برای آینده است. تصور کنید آن روز از او تست نمی گرفتم، چون ثبت نام نکرده و سرزده آمده بود.
*دقیقاً به همین فکر می کنم که این استعداد سرخورده می شد و چه بسا به خاطر سن و تجربه اندک اصلاً قید فوتبال را هم می زد.
- و اینطوری هم خودش از دست می رفت و هم فوتبال ایران از داشتن یک استعداد آینده ساز محروم می شد. از این موارد بسیار زیاد دارم، پیش از همین سفر اخیر ما به تایلند و در حالیکه تنها ۴ هفته به اعزام تیم زمان باقی بود، من از یک نفر تست گرفتم که هم اکنون عضو تیم ملی است.
* ای کاش همه مربیان ما بخصوص در سطوح پایه همین نگاه شما را داشتند و به بچه ها، به چشم بچه خود نگاه می کردند.
- من یک مرتبه دیگر هم این را گفتم که این ها مثل بچه های خودم نیستند، این ها بچه های من هستند. همان رفتاری که با فرزندان خودم دارم را با این بچه ها دارم به آنها به چشم امانت مردم هم نگاه نمی کنم. اینها خود بچه های من هستند و همه چیز زندگی و آینده آنها برای من مهم می باشد. نباید فرصت ها را از این بچه ها دریغ کرد.
*بدعت غلطی که متأسفانه این سال ها بشدت به فوتبال ما ضربه زده اینست که باشگاه ها همه هزینه ها را برای تیم اصلی می گذارند و به تیم های پایه می گویند بروید خودتان درآمدزایی کنید! در فوتبالی که حتی برای تیم های بزرگ هم اسپانسری نیست! نتیجه این می شود که فقط فرزندان ثروتمندان شانس فوتبالیست شدن را پیدا می کنند. چه خوب که شما این نگاه را ندارید.
- فکر می کنی چرا فوتبال اینقدر برای همه دنیا جذاب است؟ چون فوتبال عین زندگیست. وقتی شما به کسی کمک می کنی و او موفق می شود، بزرگترین لذت دنیا را می برید. فوتبال تنها برای ثروتمندان نیست، البته که اگر کسی استعداد دارد و تلاش هم می کند، چه عیبی دارد که ثروتمند هم باشد؟ باید حقش را بدهید. اصلاً ثروت در این مقوله هیچ دخالتی ندارد، لیاقت و پشتکار خود افراد مهم می باشد و ما بعنوان مربی باید به این بچه ها کمک نماییم تا پیشرفت کنند. من خودم بچه پایین شهر هستم و از صفر مطلق شروع کردم، پس خیلی خوب این ها را درک می کنم. شما امروز به کسی کمک می کنید و فردا کسی به شما کمک می نماید، این قانون زندگیست. بعنوان یک مربی فوتبال باید نسبت به استعداد بچه تصمیم گرفت نه به شغل پدر و جایگاه اجتماعی، باید به بچه های محروم و کم بضاعت فرصت داد تا بیایند و از راه فوتبال زندگی خود و خانواده شان را عوض کنند.
*همین نگاه شما منظور من بود که امیدوارم الگوی تمام فوتبال ما شود، این که همه چیز پول نیست.
- هرچه هست تنها مسئولیت پذیری و وظیفه ما در برابر ایران و فوتبال است. اینجا از من و همکارانم تا مدیران و کادر پزشکی و بچه ها همه فقط دنبال کار بزرگ و بالا بردن پرچم ایران هستند. وقتی کاری دلی شد، وقتی یک تیم خانواده شد، همه پای کار می آیند و کسی نق نمی زند. کسی دنبال بهانه نیست.
بارها با مدیران فدراسیون جلسه داشتیم و آنها هم تا حد امکان برای مان امکانات مهیا کردند. حرف من اینست که یک مربی یا نباید کاری را قبول کند یا اگر کرد، نباید به خاطر پول دنبال بهانه باشد. اینجا تیم ملی است و اگر کمبودی هست یا اگر حرفی داریم، جایش داخل فدراسیون است نه در رسانه ها! همه ما یک خانواده هستیم و به هم کمک می نماییم تا پرچم کشورمان بالا برود.
* روزی که مسئولیت تیم را قبول کردید نقشه راه و هدفگذاری های مقطعی و دراز مدت شما چه بود؟ آیا اصلاً به امروز و این نتایج احتمالی می دادید؟
- بله! از یک سال و نیم قبل که ما کار جدی با این تیم را شروع کردیم همیشه بحث های زیادی با بچه ها داشتم و برای آنها یک نقشه راه با اهداف مقطعی مشخص کردم. از همان ابتدا هدف نهایی و بزرگ ما قهرمانی در جام جهانی بود!
*درست شنیدم؟ قهرمانی در جام جهانی یا جام ملت های آسیا؟
- نکته دقیقا همین است. آن داستان معروف را همه شنیدند که شما باید هدف بزرگی داشته باشید و بیشترین تلاش خویش را بکنید تا آن وقت حتی اگر به نیمی از نتیجه هم برسید احساس خوبی داشته باشید. اگر ما هدفمان را کوچک انتخاب می کردیم اصلاً به اینجا نمی رسیدیم. تو باید بخواهی مارادونا شوی تا شاید به تیم ملی کشورت برسی! اگر فقط هدف ماحضور در جام ملت های آسیا بود اصلاً به جام جهانی نمی رسیدیم!
* آن مسیر راه و هدف گذاری را توضیح می دهید؟
- ما در مقطع اول رسیدن به جمع ۱۶ تیم آسیا را هدف گذاری کردیم. هدف دوم صعود از گروه و هدف سوم قهرمانی در جام ملت ها بود. در قرقیزستان قهرمان شدیم، با ۲۱ گل زده و بدون حرف و حدیث تا به هدف اول خود برسیم. سپس به هدف دوم هم رسیدیم اما سوم شدیم تا به هدف سوم نرسیم. من نمی خواهم وارد جزئیات بازی با ژاپن شوم و این که چه اتفاقاتی افتاد که آن بازی را باختیم اما آنقدر ناراحت بودم که خود بچه ها دیدند و همین زمینه یک موفقیت بزرگ شد.
* یعنی «شکست پل پیروزی است» در عمل!
- بله، نباید اسیر بهانه ها و کمبودها شویم. آن روز بچه ها فهمیدند که این قابلیت و پتانسیل را دارند که من بعنوان مربی اینقدر از آنها توقع دارم. فهمیدند که می شود جلوتر رفت، می شود بالاتر ایستاد و نتیجه این شد که به هدف چهارم رسیدیم و در بین ۴۴ تیم یکی از نمایندگانی شدیم که از آسیا به جام جهانی رفت.
* پس از قرعه کشی جام جهانی وقتی در گروه مرگ افتادید، خودتان احساس می کردید که می توانید از این گروه صعود کنید؟
- جالب است که بدانید خیلی ها در فوتبال حتی در خود فدراسیون باور نداشتند که این تیم می تواند از این گروه بالا برود. برزیل قهرمان ۴ دوره جام جهانی نوجوانان و انگلستان قهرمان دو دوره قبل در یک گروه! دو کشور صاحب فوتبال و مدعی فوتبال در تمام عرصه ها، خیلی ها فکر می کردند می رویم و مقابل برزیل و انگلستان کیسه گل می شویم! اما یادتان هست همان موقع من چه گفتم؟
* بله شما از فرصت بازی با بزرگان استقبال کردید.
- این باور من بوده که حتی اگر مقرر است برویم و در تورنمنتی به خاطر اختلاف سطح حذف شویم، چه بهتر که با بزرگان بازی نماییم تا تجربه لازم برای بزرگ شدن را کسب نماییم. بهترین فرصت برای بازی مقابل تیم های بزرگ در جام جهانی است و شما ببینید که ما چه نمایشی داشتیم.
* انصافاً هم نتیجه تیم نوجوانان عالی بود و هم نمایش تیم!
- ما مقابل برزیل حتی در همان نیمه اول که دو گل خوردیم هم نمایش خوبی داشتیم. مقابل انگلستان هر دو نیمه عالی بودیم، برابر کالدونیا هم چون دنبال زدن ۱۱ گل و صدرنشینی بودیم وقتی توپ هایمان به آن شکل عجیب و غریب گل نمی شد، خودمان بیشتر اذیت شدیم. البته که خوشبختانه صعود کردیم.
* اگر بخواهید بین برزیل و انگلستان مقایسه کنید کدام تیم بهتری بود؟
- برزیل به لحاظ فردی بازیکنان بهتری داشت. آنها تمام المان های لازم مثل سرعت، قدرت و تکنیک را داشتند و به مفهوم واقعی کلمه غیر قابل پیشبینی بودند. اما در چارچوب تیمی و کار سازماندهی شده تاکتیکی، انگلستان تیم بهتری بود.
* از بعد قرعه کشی و مشخص شدن این گروه تا شروع جام جهانی آیا تدارکات و امکانات برای تیم ملی نوجوانان - با عنایت به بضاعت فدراسیون - مناسب بود؟
- نه! من باید حقیقت را بگویم و انصافاً شرایط و امکاناتی که برای آماده سازی این تیم وجود داشت در حد بزرگی میدان جام جهانی نبود. به سایر تیم ها و رقبایمان در همین تورنمنت که نگاه می نماییم همه امکانات و روند آماده سازی بهتری داشتند اما کلید واژه همان «بضاعت فدراسیون» است. ما محدودیت های زیادی داریم که دست مدیران را می بندد. شما ببینید زمینهای آکادمی ملی خاکی شده و ما حتی زمین تمرین مناسب هم نداشتیم. مسؤلان شهرداری که جا دارد من از آقای زاکانی و آقای آخوندی اینجا خیلی تشکر کنم، خیلی به ما کمک کردند. بدون این که بخواهند اسمشان مطرح شود برای ما چند اردو گذاشتند.
بازی های دوستانه چه؟
- ما دو هفته در دبی بودیم و تنها یک بازی برگزار کردیم. به هر حال در این حوزه فدراسیون محدودیت هایی دارد. ما حتی تا لحظه آخر و دقیقه ۹۰ نمی دانستیم که می توانیم به اردوی تایلند برویم یا نه! آمریکا از دو ماه قبل برنامه هایش را بسته بود و وقتی آنجا رسیدیم آنها دیگر نتوانستند با ما دوستانه بازی کنند. در واقع نخستین بازی رسمی و تدارکاتی ما یکی شد که بازی با برزیل بود! با این وجود من همیشه به تیمم ایمان داشتم. همیشه همه جا می گفتم حتما از این گروه صعود می نماییم. ما خودمان را برای همه سناریوها آماده کرده بودیم، حتی با حداقل امکانات و تدارکات. همیشه به بچه ها می گفتم که کار بزرگ خودش همه دنیا را صدا می زند.
*تیم ما از گروه صعود کرد و حالا باید روز سه شنبه در مرحله یک هشتم نهایی مقابل مراکش بازی کند. شخصاً ترجیح می دادید با کدام تیم روبرو شوید؟
- ببین هر تیمی که به جام جهانی می رسد یعنی شایسته است. فوتبال در تمام دنیا پیشرفت کرده و دیگر هیچ تیمی از پیش برنده نیست. درهمین بازی ژاپن و سنگال فاصله قد و قامت بازیکنان دو تیم خیلی زیاد بود. ژاپن تمام بازی دفاع کرد اما برد! خود ما برزیل را بردیم و در مقطع نوجوانان همه تیم ها به یک اندازه خطرناکند.
* در صحبت هایتان گفتید که می خواستید به نیوکالدونیا ۱۱ گل بزنید. پس از اینکه بازی ۵ بر صفر شد ناراحت بودید؟
- در لحظه بله اما نمی دانم چه دستی در کار است که موانع را یکی یکی از سر راه ما برمی دارد. در لحظه اتفاقی می افتد و ما فکر می نماییم آن اتفاق بد است اما بعداً می بینی که خداوند چه حکمتی داشته و چه لطفی به تو کرده! ما ممکن بود حتی به اکوادور بخوریم و دیدید که بعد بازی خبرنگاران از اسپانیا با من حرف زدند. حالا که به مراکش خورده ایم می بینم که شاید بهتر شد که ما صدرنشین گروه نشدیم.
* قرعه در این سمت جدول به مراتب راحتتر از آن طرف است. انشاالله ما بعد بردن مراکش با برنده مالی و مکزیک بازی می نماییم که روی کاغذ به مراتب بهتر است از آرژانتین، برزیل یا اسپانیا!
- ببینید واقعاً برای من فرقی نمی کند که مقابل چه تیمی بازی کنم. این باور من است و شعار نمی دهم. شما دیدید که مقابل دو قهرمان جهان چطور بازی کردیم. پس از بازی ژاپن و سنگال رفتم و به مربی ژاپن تبریک گفتم - چون دوست من است - وشاید باور نکنید اما وی خاطرنشان کرد «قبل از این مسابقه من فیلم بازی شما برابر برزیل را برای بچه هایم گذاشتم تا به خودباوری برسند. گفتم وقتی ایران می تواند برزیل را ببرد شما هم می توانید» نتایج ما برای کل فوتبال آسیا خوب شده و به شکلی آبروداری کردیم. اما بهرحال برای بچه ها در این سن اسم اسپانیا می توانست بار روانی ایجاد نماید.
*خیلی از فوتبالی ها نگران ریکاوری این تیم هستند برنامه شما در فاصله دو بازی چیست؟
- بله ریکاوری مبحث بسیار مهمی است و بنابراین من امروز را تعطیل کردم و به کل تیم استراحت دادم. فردا روز بسیار سختی داریم، باید به فرودگاه برویم در شهری دیگر مستقر شویم و تمرین هم داریم اما نگران نباشید. بچه ها مثل همیشه در بهترین شرایط مقابل مراکش حاضر خواهند شد.
* این تیم تا کجا تاریخ سازی خواهد کرد؟ گفتید که هدف قهرمانی جام جهانی است!
- هدف نهایی بله اما اجازه دهید من به جای تاریخ سازی از کلمه وظیفه استفاده کنم. از نظر من و بچه ها ما وظیفه داریم تا آخرین ذره انرژی برای نام ایران بجنگیم. ما وظیفه داریم تلاش نماییم، بجنگیم و امیدوار باشیم و با این ذهنیت دیگر برد و باخت در این سن و سال معنا نخواهد داشت. مهم اینست که هر کس از مدیریت و تدارکات تا بچه ها و من همه وظیفه مان را درست انجام بدهیم.
* پس از پیروزی مقابل برزیل اهالی خانواده فوتبال از شما به صورت ویژه حمایت کردند. یحیی گل محمدی که پیش از اعزام به اردو آمد، سردار آزمون، علی پروین و امیر قلعه نویی هم ویدئو دادند. این حمایت چقدر در روحیه شما تاثیر داشت؟
- خیلی زیاد و من بابتش از همه تشکر می کنم. اهمیت دادن به این بچه ها احساس بزرگی در تیم به وجود آورد. من از همه متشکرم اما یک تشکر ویژه از «مهدی طارمی» دارم که شاید خودش راضی نباشد من این را بگویم اما بدانید که در یک تمرین که همزمان شده بود با حضور تیم ملی بزرگسالان، یکی از بازیکنانم کفشش پاره شد. رفت بیرون تا آنرا بچسباند و وقتی برگشت گفت آقا مهدی به من گفته دو دقیقه بیا هتل المپیک! من گفتم طارمی با تو چه کار دارد؟ گفت نمی دانم! چون اجازه نمی دهم این بچه ها تنها جایی بروند و در زمان مدت اردو خودم را مسئول همه چیز آنها می دانم، گفتم با سرپرست برو و برگرد. وقتی برگشت بال درآورده بود! طارمی دیده بود که او مشغول چسب زدن به کفشش و ناراحت است و به او یک جفت کفش با نام خودش داد. آن بچه آن شب باهمان کفش ها خوابید و چنان انگیزه ای گرفت که هم اکنون فیکس تیم ماست. مهدی بزرگی خویش را نشان داد به بچه ها بزرگی آموخت. او به یک نوجوان امید و آینده داد، کسی که ممکن بود حتی خط بخورد ولی اکنون فیکس تیم ملی است.
*در تک تک رفتارها و جملات شما درس هایی هست، این که مراقب بچه ها هستید و آنها را تنها جایی نمی فرستید. این که مثلا اجازه حمل تلفن همراه ندارند و خیلی کارهای دیگر شما که امیدوارم الگوی سایر مربیان شود.
- برای من ۸ سال طول کشید تا مدرک پرولایسنس را بگیرم. آنجا به خاطر این که حسین عبدی هستم دوهفته ای به من مدرک ندادند! آنجا باید علاوه بر فوتبال دروس روانشناسی، جامعه شناسی و خیلی چیزهای دیگر را هم بخوانیم. مهمتر این که باید در عمل به بچه ها یاد بدهیم. من خودم سر تمرین موبایل نمی برم و هیچکس حق ندارد و این قانون برای همه یکسان است.
* و عذرخواهی معروف شما پس از شکست برابر انگلستان پس از آن نتایج و آن نمایش درخشان...
- من اهل شوآف نیستم. کاری می کنم که به آن باور دارم. برای خوشایند کسی کاری نمی کنم و چیزی نمی گویم. تیم ملی و فدراسیون فوتبال متعلق به همه مردم ایران هستند این حق مردم است که از نتایج تیم ملی خوشحال شوند و اگر ناکامی ما سبب ناراحتی مردم شود، باید عذرخواهی نماییم. من خوشحالم که توقع و انتظارات از تیم من آنقدر بالا رفته که شکست مقابل قهرمان جهان را برنمی تابند. من می خواستم به بچه ها و به خانواده فوتبال این پیام را بدهم که حتی مقابل قهرمان جهان هم این قابلیت را دارید که ببرید. از نظر من تیم من بهترین تیم جهان است، حتی اگر در حقیقت رقیب قوی تر باشد ما باید ابتدا خودمان را باور داشته باشیم. با این ذهنیت شما اگر به قهرمان جهان هم ببازید، باید عذرخواهی کنید.
* کاش همه با این ذهنیت به فوتبال نگاه می کردند!
- من واقعاً کاری با دیگران ندارم اما اگر می خواهیم فوتبالمان پیشرفت کند ابتدا باید فرهنگ حاکم بر آنرا عوض نماییم. فوتبال اگر می خواهد پیشرفت کند باید فرهنگ صداقت را جایگزین فرهنگ فعلی کند.
* اینروزها برخی لژیونرهای ما گفته اند که از تیم شما چند نفر می توانند لژیونر شوند. نظر خودتان چیست؟
- من همیشه جوری به شاگردانم در هر تیمی آموزش می دهم که کار برای مربی بعدی آنها سخت شود. هم اکنون هم نمی خواهم بگویم چه کسی یا چند نفر می تواند لژیونر شوند، مهم اینست که همه پیشرفت کنند و البته که اگر بتوانند خارج از ایران بازی کنند به نفع فوتبال است. نگاه کنید سردار آزمون یا مهدی طارمی یا همه بچه های لژیونر وقتی به تیم ملی می آیند چقدر به دیگران کمک می کنند؟ این که شما به سایر کشورها بروید و با امکانات بالای آنجا زیر نظر بهترین مربیان آموزش ببینید، به نفع آینده فوتبال ماست.
*سوالی که برای برخی پیش آمده اینست آیا حسین عبدی وقتی رفتاری را انجام می دهد به این فکر می کند که چند نفر از شاگردانش در آینده مربی خواهند شد و می خواهد فرهنگ درست را به نسل بعدی منتقل کند؟
- صد در صد درست است. من بچه ها را جوری آموزش می دهم که همین حالا در این سن رهبران خوبی هستند. هر تیم یک کاپیتان دارد و همه باید از او حرف شنوی داشته باشند اما این منافاتی با رهبر بودن سایرین ندارد. هر بازیکن در هر پست در هر لحظه از بازی باید تصمیم درست بگیرد، پس باید توانایی رهبری داشته باشد. مسلم است که هر تیم فقط یک رهبر می خواهد اما همه باید این قابلیت را داشته باشند. من بازیکنانی را آموزش می دهم که در آینده خودشان مربیان خوبی خواهند شد.
* آیا بچه های شما در زندگی شخصی و مسائل خارج از فوتبال هم با شما مشورت می کنند؟
- صد در صد بله، اصلاً یک مربی مثل یک پدر یا معلم وظیفه دارد که همیشه و همه جا به شاگردانش کمک نماید. فوتبال بخشی از زندگی و شغل ماست اما همه زندگی نیست. ضمن این که اتفاقات خارج از فوتبال می تواند روی کار درون زمین هم تاثیر بگذارد.
* حسین عبدی این دو دهه کجا بود؟ چرا در فوتبال ایران هر سال تیم نداشت؟
- من از جوانان که پیراهن پرسپولیس را پوشیدم تا سال ۷۹ تنها پیراهن قرمز تنم بود. اتفاقاتی افتاد که پس از آن دبل قهرمانی از تیم محبوبم جدا شدم، یکی دو ماه در فولاد و سپس به کویت رفتم و سال ۲۰۰۲ کفش ها را آویختم. به امارات رفتم که خانواده ام آنجا بودند. بعد به انگلستان و مدرک حرفه ای گرفتم و سپس همزمان با کار تیمداری در دانشگاه هم تدریس می کردم. اصلاً در برنامه هایم نبود که به ایران بیایم اما آمدم و چند سالی کمک مربی پرسپولیس بودم. در یک بازی برابر النصر که طارمی گل زد، سرمربی هم بودم. دوست ندارم وارد حاشیه شوم اما تنها در پاسخ به سوال شما بگویم در فوتبال ما عدم صداقت آزاردهنده است. از بازیکن تا مدیرعامل وقتی دروغ بگویند، از روح ورزش دور می شوید. اگر همه چیز پاک باشد پیشرفت خواهیم کرد. من به بازیکنانم همیشه می گویم که راستش را بگویید؛ اگر آماده نیستی بهتر است به من بگویی چون اگر نگویی و به زمین بروی خراب کنی، دیگر به تو بازی نمی دهم. بازیکن شب پیش از مسابقه استراحت کافی نداشته، مربی اشتباهات و کمبودهایش را قبول نمی کند، مدیرعامل به دروغ وعده می دهد و بعد همه چیز آماده و در بهترین شرایط هستند! این فضایی نیست که من بتوانم در آن کار کنم.
* پس از نتایج درخشان نوجوانان اینروزها همه از آینده حسین عبدی حرف می زنند.
- من هم اکنون تمام تمرکزم روی جام جهانی و تیم نوجوانان است. برای لحظه لحظه بازی ها و تا پیش از شروع مسابقه برنامه دارم و تصمیمم را برای آینده گرفته ام که به وقتش اعلام می کنم، شاید خیلی ها از آن شگفت زده شوند!
* ترجیح شما ادامه دادن به کار در همین سطح ملی است یا باشگاهی؟ کاری به نام تیم ها یا پیشنهادات احتمالی نداریم، بحث اینجاست که ما ۵۰ سال است به المپیک نرفتیم و کارشناسان می گویند اگر مقرر است این طلسم بشکند، همین تیم حسین عبدی را از هم اکنون با خود او حفظ کنید تا ۴ سال بعد به المپیک برویم.
- این حرف درستی است. ما همیشه از یک ضعف ضربه خورده ایم، تیمی که از این جام جهانی حذف می شود از فردا برای مسابقات جوانان در آینده برنامه ریزی می کند. اردو می گذارند، بازی تدارکاتی و هر آن چه لازمه تشکیل و پیشرفت یک تیم است را دارند اما ما همیشه پس از هر تورنمنت تیم را تعطیل می نماییم و چند ماه مانده به مسابقات تازه می خواهیم استارت بزنیم. معلوم است که این گونه موفق نمی شویم، شخص حسین عبدی اصلاً اهمیتی ندارد. اگر می خواهید به المپیک بروید همین تیم را حفظ کنید. باهر مربی که انتخاب می کنید این تیم باید حفظ شود، بازیکنان در طول سال کنار هم اردو و بازی داشته باشند و به شما قول می دهم که در آن صورت به المپیک می رویم. چه من باشم چه نباشم این بچه ها لیاقتش را دارند.
*اگر بخواهید یک نسخه برای صعود به المپیک بنویسید چه مواردی مهمتر است؟
- باز هم می گویم شخص مهم نیست. چه حسین عبدی و چه هر کس دیگر اول باید نگرش به سمت پیشرفت و بهتر شدن باشد. دوم باید امکانات منطقی برای یک تیم مهیا شود، یک زمین صاف که بچه ها بتوانند روی آن تمرین کنند و متأسفانه ما در ایران نداریم. سوم این که این بچه ها به لحاظ مالی جز طبقه قوی جامعه نیستند و به طور شخصی نمی توانند تغذیه یا امکانات اولیه را مثل کفش داشته باشند. باید به آنها کمک گردد. با این دست فرمان تیم به المپیک می رود. هم اکنون همه کشورها تیم نونهالانی دارند که برای سال بعد نوجوانان روی آن کار می کنند. نوجوانان به جوانان می رود و جوانان به امیدها، اما ما چه؟
* در بازی مقابل انگلستان بارندگی خیلی به ضرر ما شد. اندونزی در منطقه ای است که باران های سیل آسا دارد و بچه های ما عادت به این شرایط ندارند. نگران تکرار باران در بازی با مراکش نیستید؟
- چرا اما کاری از دست ما بر نمی آید. ما باید تلاشمان را بکنیم و برای شرایط مختلف بازی برنامه داشته باشیم. حقیقت اینست که مابازی در شرایط بارندگی را تمرین نکرده ایم. اینجا زمین ها صاف است و توپ سر می خورد. بچه های ما هم فقط یک جفت کفش میکس دارند. بین دو نیمه بازی با انگلستان آنها که به این شرایط اقلیمی عادت دارند دو جفت کفش عوض کردند اما ما نداشتیم. پیراهن بچه ها خیس بود و همان را چلاندند...
* و سوال آخر؛ چند نفر از بازیکنان تیم شما تجربه بازی در لیگ برتر را دارند؟ فکرمی کنید چند نفر پس از این تورنمنت در لیگ برتر بازی کنند؟
- همین تیم انگلستان اغلب بازیکنانش در تیم های باشگاهی خود بازی می کنند اما در کشور ما به نوجوان ۱۷ ساله سخت میدان می دهند. در تیم ما فقط قندی پور است که تجربه بازی در لیگ برتر دارد اما نه در پست تخصصی خود! وی در تیمی است که بیشتر به کار دفاعی بها می دهند و مجبور است در پست غیر تخصصی بازی کند. امیدوارم باشگاه ها به همه این بچه ها میدان و بها بدهند و حداقل انتظارم اینست که در یک مقطع سنی بالاتر یعنی جوانان از آنها استفاده گردد. رویایم هم اینست که آنها لژیونر شوند و به پیشرفت فوتبال ایران کمک کنند.
*ممنون، خیلی وقت شما را گرفتیم. آیا نکته ای هست که من نپرسیدم و دوست داشته باشید در مورد آن صحبت کنید؟
- نه ممنون. ممنون از شما و همه کسانی که در هر کجا و در هر شغل و لباسی هستند به تیم ملی نوجوانان بها می دهند. از رسانه ها گرفته تا بزرگان فوتبال و آقای تاج و بقیه مدیران فدراسیون، همه کسانی که برای این تیم زحمت کشیدند در موفقیت سهیم هستند. خیلی ها هم هم اکنون به تیم روحیه می دهند و امیدواریم در انتهای کار تیم ملی سبب سربلندی و شادمانی همه مردم باشد.
منبع: بازی فوتبال
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب